Dit huis stond op het Roermondsplein in Arnhem voor de tentoonstelling Sonsbeek ‘ 93. Het plein bestaat uit een golvend veld met op- en afritten, allemaal donker geasfalteerd met witte strepen. Aan één kant monden ze uit op een grote brug. Aan een andere kant leunt het plein tegen het centrum van de stad.
In de jaren ’70 van de vorige eeuw werden er grote toegangswegen gepland die allerlei snelwegen direct de stad in moesten leiden. Maar er was geen concensus. Door protest werden veel van dit soort plannen weer gecanceld. Ook in Arnhem werd van dergelijke plannen afgezien, maar de brug met de op- en afritten waren al aangelegd. Een enkele oprit was voor niks – sloot aan op een weg die er nooit zou komen. Op zo’n oprit is dit huis geplaatst.
Het huis is gebouwd in schaal 1 : 2: de plafonds zitten op een hoogte van 1 m. 30. Je moet bukken om er doorheen te lopen. Alleen de toegangsdeur en een trappen hebben een normale maat. Als je het huis via deze maat betreedt kom je in die schaal 1 : 2 terecht. Je kunt tot op het dak klimmen.
Zolang de tentoonstelling duurde lag er een slaapzak van een zwerver. Omdat ik eerder werk voor een dakloze had gemaakt, geloofden mensen dat het bij het kunstwerk hoorde. (Ik weet niet of ze geloofden dat dan ook de dakloze bij het werk hoorde)
Behalve uit op- en afritten bestaat het Roermondsplein uit een gegolfd terrein met blauw en wit geglazuurde stenen. Dat is een kunstwerk van Peter Struycken uit 1972-1977.
Voor de tentoonstelling Sonsbeek ’93 was Valerie Smith curator.