Een huis is de eerste computeranimatie die ik maakte. Dat was 1994. Het was toen nog lastig die wereld van de computer en animaties binnen te komen. Programma’s om efficiënt films te maken waren onbetaalbaar (de computer met het meest geschikte programma kostte een ton. Daar bovenop betaalde de gebruiker nog een bedrag voor elke dag dat hij werd gebruikt). Websites met discussiefora waren er niet. Mensen die er verstand van hadden, hielden de drempel hoog – als je hen benaderde om iets te weten te komen, stelden zij wedervragen waar ik geen antwoord op wist (“Moet het real time zijn?” Wat was anno 1994 real time?).
Ik ging uit van een architectonisch ontwerp dat je door middel van deze film zou doorkruisen. In de animaties uit die tijd zagen oppervlaktes van voorwerpen (meubels, torenflats, etc.) er uit alsof ze van plastic waren. Ik vond dat de oppervlaktes warmte moesten uitstralen en kende er daarom texturen aan toe die ik had gefotografeerd. Bijna alle texturen in al mijn film zijn afkomstig van één dia (uitgezonderd een houtnerf). De muren zijn in de film behandeld alsof zij transparant zijn.
Het geheel is gemaakt met een goedkoop programma dat op een PC draaide. Die PC heeft er bijna een jaar op staan rekenen, terwijl de plaatjes voor de film waren opgebouwd uit een kwart van de hoeveelheid pixels die voor dergelijke films gebruikelijk was. Fouten zijn blijven zitten, ingewikkelde vormen die ik aanvankelijk had gepland nooit zijn uitgetekend, maar ik had een computer-geanimeerde film.
Wat ik, naast de textuur, ook belangrijk vond, waren het tempo en de ooghoogte. Op de computer-filmpjes van die dagen zag je steeds vormen razendsnel je televisiescherm in- en uitdraaien. Die vormen waren dan ruimtelijk gemaakte letters (“NOS”) of stelden torenflats voor. Je vloog er met je blik doorheen alsof je in een UFO zat. Ik vond het belangrijk dat het tempo van de animatie rustig was en dat de camera op ooghoogte bleef – tegenwoordig gebruikelijk, toen uitzonderlijk. Voor het uittekenen van het draadmodel werd ik geholpen door Frans Vogelaar. De film zou nu in vier dagen gemaakt kunnen worden, het bouwen van zo’n draadmodel is nog steeds heel veel werk.